Voor elk negatief verhaal, zet er 10 positieve tegenover !  

Weer een aantal schrijnende verhalen uit WZC die op ons netvlies worden geworpen. Eenzijdig ongenuanceerd. Mijn hart krimpt ineen telkens via de media dit soort communicatie verschijnt over onze ouderenzorg in WZC. Worden de uitzonderingen nu de regel ?

Als consultant- interimmanager in zorg weet ik dat er situaties zijn die beter kunnen en anders moeten. Maar gelukkig zijn dit nog altijd uitzonderingen. En uitzonderingen waren er ook al voor de coronacrisis. Werken met mensen voor mensen is nu éénmaal geen mathematische oefening met een gekend resultaat dat altijd klopt. Zo werkt het niet. Er zijn duizend en één zaken die kunnen maken dat hetgeen we voorzien hadden, niet altijd gebeurt. Vandaar ook het belang van o.a. strategisch denken, preventiebeleid, risicobeheer – en planning. Maar de menselijke factor is nu éénmaal niet voorspelbaar. Dit maakt de zorg- beroepen dan ook zo boeiend. Want je zou nog opkijken van de onverwachte veerkracht van bewoners zelf, van de grote inventiviteit van medewerkers om elke dag het beste te geven van zichzelf, ondanks alle strategische plannen en pogingen tot beheersbaarheid. 

NEEN, Ik zeg dus volmondig neen aan dit soort ongenuanceerde publicaties van onze ouderenzorg in de media.

JA, ik zeg vol overtuiging ja  

• aan het correct benoemen van aandachtspunten in onze zorgcontext, in ouderenzorg of in andere sectoren, op een genuanceerde en gecontextualiseerde manier.  
• aan het beschrijven van 10 goede voorbeelden telkens 1 negatieve situatie wordt uitgelicht.
• aan een positieve communicatiestijl vanuit een waarderende houding.  
• aan het in beeld brengen op een respectvolle en waardige manier:
  • van de realiteit van onze zorgverleners die het beste geven van zichzelf, elke dag met risico voor hun eigen leven.
  • van een realiteit waar niet altijd antwoorden te vinden zijn wanneer het gaat over leven en dood, over ziekte, aftakeling en lijden – COVID-19 of niet.
  • van de manier waarop onze zorgverleners en leidinggevenden omgaan met hun onmacht in deze crisis, met hun vaak onuitgesproken verdriet van het verlies van hun bewoners, patiënten, collega’s, met de continue stress en grote werkdruk die er al was voordien maar nu door de coronacrisis enkel nog wordt versterkt.
  • van de manier waarop teams elkaar ondersteunen en hernieuwde kracht vinden in hun manier van samenwerken in interdisciplinariteit.
  • van de manier waarop individuele zorgverleners zichzelf overstijgen en opnieuw verbinding vinden met hun beroepskeuze, ondanks alles.

De foto hieronder spreekt voor zichzelf. Laten we hieruit kracht en inspiratie vinden

Lead by example

Er zijn genoeg verhalen die wel een hart onder de riem steken !  Ik ben blij te zien dat in de professionele gespecialiseerde zorgcontext veel initiatieven zijn ontstaan, bijv.  www.hartverwarmers.be

Ook vanuit de basis groeit meer en meer de behoefte om zich te laten horen op een opbouwende manier, zoals het initiatief van de facebookgroep #Music4Care.

Ik nodig iedereen uit om zelf het voorbeeld te geven tijdens elk zorgmoment, hoe moeilijk het soms kan zijn. Wees mild voor jezelf en voor je teamleden ! Laten we de moed niet verliezen door negatieve beeldvorming !  

Maar laten we er voor zorgen dat al die mooie initiatieven en verhalen nog breder worden verspreid, via onze eigen netwerken en hopelijk pikt de reguliere media dit ook op om zo ook het breder publiek te bereiken. 

Uitdaging voor de toekomst 

Ik daag ons allemaal uit om een ernstig politiek en maatschappelijk debat aan te gaan van hoe wij zorg willen zien in de toekomst. Want onze zorgorganisatie is opgebouwd vanuit een zorgvisie. Ik heb, eind de jaren 80, zelf nog de verandering meegemaakt van taakverpleging naar geïntegreerde verpleegkunde met zijn voor-en nadelen zoals elke keuze. Maar de zorgvisie van waaruit alles is opgebouwd is zeer context gebonden en verschilt van land tot land. 

Het tekort aan verpleegkundigen, nu ook al zorgkundigen is niet nieuw. Dat sleept al jaren aan. De verhoging van de studiejaren voor verpleegkunde naar 4 jaar wist men ook al langer. De golf van vergrijzing bij onze zorgverleners is nog maar begonnen en was al decennia aangekondigd. Er staan ons nog zeer moeilijke jaren te wachten.  Maar waar is de politiek al die jaren gebleven ? Nu doet me vaak wat patchwork met deeloplossingen, maatregelen die eerder pleisters zijn op de wonde.  

Wat willen wij eigenlijk als maatschappij ? Welk zorgmodel willen wij ? Is dit niet het momentum om onze zorgvisie te bevragen en eventueel bij te sturen. Zijn we dit niet allen verplicht aan al die patiënten, bewoners, klanten die hun leven in onze handen leggen, vandaag en in de toekomst ? 

Haalbaarheid van de zorg is een langetermijndenken met een maatschappelijke verhaal : verder institutionaliseren versus grotere maatschappelijke inbreng ? 

Want binnen X jaar zijn wij die ‘oudere’. En dan ? Hoe wil jij het ?